Herşey ama herşey kocaman bir şaçmalıktan ibaret artık biliyorum .Anlam aramakta uzay boşlugunda kaybolmak gibi ne ucu belli ne başı belli herşey birbirinizn aynısı sanki .. degişen tek sey zamanmış sözde ki ne zamanıysa zaman bile algıda yanılgı yaratan bir kavram neticede..
Bazı anlar çok kısa göz açıp kapatmakla aynı süre gibi algımda ..
Bazı acılarsa çok uzun gözümü açtım açalı kendimi bildim bileli sanki..
Dogruyu ara zamanı ara anlamı ara sevgiyi ara güveni ara işte sen arada arada..
Sonuç mu sadece kocaman bir sıfır .
Seni yıllar öncesine bir anda getiren ve bu anı yaşamana engel olan bir beyinle yaşamak zorunda olmak gerçegi ..
Aramaksa boş işte..
Arayıpta buldugun tek birşey var mı ?
Ciddi ciddi düşünüyorum bunu ben böyle hayel etmemiştim hiçbirşeyi hadi hayellerimide geçtim o bile ütopik sonuçta..
Çocuklugum peki? O neden bu kadar güzeldi o neden bu kadar kusursuzdu .
Neden hiç alışmadan düşürüldüm bu cehenmme ..
Kızgınlıklarımla yüzleştigimde en çok aileme kızıyorum en çok onalrın beni kandırması beni bir yalana inandırması canımı yakıyor .
Bazen kendime yalanlar söylüyorum masum yalanlar..
Hayır herşey güzel olacak hayır aslında onlar beni seviyor ,hayır hiçbirşey sandıgım kadar karanlık degil güneş ufukta hayatım güzel olacak.
Yalannn işte yalann kendime yalan söylüyorum bu kadar mı küçüldüm bu kadar mı ihtiyacım var benim kendimle birlikte herkesi kandırmaya ..
Bilmiyorum .Emin oldugum hiçbirşeyde yok herşey de ama herşeyde yanılıyor olabilirim
Karmakarışık herşey düzelmedi düzelmemekte...
Gitmelere kılım tek bildigim bu .
Sevmiyorum sabitlenmek istiyorum artık
Çok sey mi istiyorum ben sadece ve sadece huzurr..
karlar yagarken sesi bile huzur versin..
Gelsin tüm yangınlarımı söndürsün güven versin bana ait ne varsa paylaşmaya hazırım ben ...
Yeter ki gelsin hep gelsin ama hiç gitmesin.
Gitmelere kılım ayrı bir gıcıklıgım var sevmiyorum gideceksen hiç gelme
geleceksen de bu kadar bekletme...
Bilmiyorum ki sahip olduklarım işim ,ailem ,konumum ve konduramadıklarım..
Hepsi beni ben yapan olgular..
Kızsamda saysamda sövsemde kimseyi kırmak istemedim.
kırılmayı göze aldım ama kırmak istemedim.
Anlatmak istedim delice ama sadece anlatmak yetmedi ne garip ki sonrada anlaşılmayı bekledim.
Bekledim .
Bekledim .
Bekledim .
Ve hala beklemekteyim..
Belki gelir belki de bu kadar çok beklememe deger diyorum .
Hep belkiler var hep bilmiyorumlar var hep geçmiş ama geçmemiş sızılar var içimde ..
Anı yaşamaya çalışırken yaşaran pınarlarım..
anı kaçırmamak için cebelleşirken çektigim çekmekte oldugum ve çekmeye gebe oldugum acılar..
Güzel belkilerim var benim ve kendime söyledigim güzel yalanlar..
Amalarım var benim ve ihtimaller üstüne gene ihtimaller
Çözümler üretmeye çalıştıkça takıldıgım noktalar belirsiz sorular..
Güzel günlerimde vardı benim güzel anlarım hatta artık anı defterimde yerini alan anılarım..
Şimdi saymadan sövmeden sabırlarım olmalı
Ne olmalı sorusuna verdigim mantıklı cevaplarımda var aslında ama kendimi inandıramadıgım noktalarda..
Okadar yalan üzerine kurulmuş ki herşey benim bellek kaydım karıştı acaba hangisi gerçekti acaba hangisi yalandı ?
İlk nerde başladı ilk nasıl bu zincirin halkası oluştu ve bu günlere geldi.
Nerden geldiyse geldi boşver sorgulama diyorum bazen ama işte tam o anda anını yaşama kaygısı sarıyor içimi ..
Eksik şeyler eksik duygular samimiyetsiz insanlar var .
Dogrular var ,yalnışlar var.
Peki ama nerde karıştı bu sarmal?
dogru ne peki kalbinin dedigimi mantıgının heytt dur orda diyip engeller ürettiğimi?
Her konuda böyle hep çelişki hep belirsizlik hep labirentler .
Kayboldum diyemiyorum genel anlamda tahminide olsa nerde oldugumu çözüyorum ,gel gelelim nokta atışı yapamıyorum kendimi bulamıyorum bazen içimdeki pınarla bile konuşmaya korkuyorum .
O bambaşka bir kız o hala çok çocuk ve hala çok pembe çünki ..
Tıpkı çocuklugumuzdaki gibi..
İstediği herseye sahip olabilecegini sanıyor ve bu konuda itiraz bile kabul etmiyor
O çok kırılgan bir kız onu kırmaktan korktugum ve hayatıma devam etmem gerektigi için susturmayı ve iletişim kurmamayı seçiyorum ama biliyorum iletişim kurmasamda o orada hepte orada kalacak .Ben onu büyütmeye egitmeye çalışmadıgım sürecede hiç gelişmeden hep kalbimin bir köşesinde aglayacak 'Anı 'yaşamama engel olacak.
Herşeyi itiraf ettiğim gün 22 aralık 2011 günü istanbulda dogdugum ama o yabancı oldugum şehirde bir aşama kaydedecegimi sanmıştım.Umudumda vardı çünki büyük bir tabuyu yıkmıştım. Görüyorum ki beklentim yüksekmiş hiçbirsey degişmedi. Ben anlattım celal dinledi içimdekli çocuk çıktı agladı tepindi tepindi ve seans bitince gene içimde bir yerlere saklanıp benimle boluya geldi.rahatladım mı ? Bir süreç karar verdim herzaman ki gibi karar vermek neyi degiştirdiyse bu gune kadar.Dogruları yapacagım ve asla düşmeyecegim ışık benim içimde kimseden fener istemeyecegim dedim.Tamam ama yalnızlıgımı nasıl dindirecegim konusunda hala hiçbir fikrim yok. hala boşlukta savruluyorum.sıgınmak istedigim dal aynı zamanda sıgınamayacagımdan emin oldugum dal !
Al işte bu da bir çelişki ..
Çelişkiler yumagı dedim ya netlik yok.
Karmakarışık odam gibi içim gibi ben gibi
Kabullenmek ...
Degişik bir kavram gerçekten kabullendigimi sanmakla kabullenmek arasında büyük farklar var .Benim hayatım hep sanılar içerisinde geçti ve geçmekte ..
Netlik yok ,hiç olmadı belkide hiç olmayacak !
Peki ne olacak ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder